Tekst voor een melodie, wie?!
Liever denk ik op grote afstand in genegenheid aan jou-
dan dat ik in huis stilzwijgend aan je voorbij ga.
Zij zou hem een schop willen geven als zijn mond wijd open gaat,
en verveeld bij TV zit te gapen en harde zure winden laat.
Ook moet zij haar kalmte bewaren, maar hem liefst meteen vermoort-
als hij op de bank wil gaan slapen en zij tot zijn meubels behoort.
Had zij dat toen maar geweten, dan toen anders had beslist.
Maar verliefd wordt blind verweten. O, wat had zij zich toch vergist.
Waar was toch die Held en haar Ridder die zij vroeger heeft gekend?
Haar onstuimig en vurig aanbidder die haar toen zo had verwend.
Als hij nu naast een pak zout ging zitten, dat dikbuikig stuk verdriet,
ze zou zich wel degelijk vergissen, want verschil dat ziet ze niet.
Zo`n kort moment van liefde. Al het avontuur verdween.
Na jaren zo lang met z`n beidjes, maar toch samen, zo heel alleen.
Het had ook geen zin te verdwijnen. Daarvoor was het veel te laat.
En hoelang zou een ander licht schijnen eer dit ook weer dimmen gaat.
Dat wordt toch opnieuw weer creperen. Het vervalt zo gauw in sleur.
Door elkaar eeuwig trouw te zweren verliest op den duur alle kleur.
Met het, Ja woord, op te boeren, of wankelend op relatiekoord,
dat na korte tijd vurig koeren, aan elkaar zich zo dikwijls stoort.
Maar hij zoekt in haar nog die Hinde. Waarvan niets meer is bewaard.
Van die Hinde kan hij niets meer vinden. Het werd een zure ouwe taart.
Zij was in haar tijd nogal vurig. Ook haar liefde kon niet op.
Maar werd zo humeurig en zeurig, en kwekt als een kip zonder kop.
Soms wil hij haar nog wel strelen. Weer eens zo lief als vroeger zijn.
Dat strelen kan zij niet meer velen, want dan doet haar hoofd weer zo`n pijn.
Maar dat het een troost moge wezen dat dit velen zo vergaat.
En geen uitzondering zult beleven, ook al als het anders praat.
Het blijft niet bij Rozen en geuren. En vooral geen Maneschijn.
Dat vreugde, en ook heel veel treuren bij de ander niet anders zal zijn.
Zou je echt hun boek gaan lezen, dit ook net zo duister blijkt.
Dan zou het jouw boek kunnen wezen. Zelfs de titel er veel op lijkt.
Het ligt niet aan de een of de ander. Of aan voor- of tegenspoed.
Maar het ligt aan het spel met elkander, dat je leren spelen moet.
Er zijn dingen die heel gauw kwijnen. En dit ook beiden accepteert.
Dat een hevig vuur eens zal verdwijnen. dan heb je al heel wat geleerd.
Leer vroeg zure druiven eten, wat teleurstelling behoedt.
Hoe meer je daarin hebt gebeten, smaken die vanzelf toch eens zoet.
Henk
2007